مطابق با ماده 1169 قانون مدنی برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می نمایند مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از این با پدر است . لذا طبق اصلاحیه سال 1382 در این ماده ، بین فرزند دختر و پسر تا سن هفتم هیچ تفاوتی موجود نمی باشد اما بعد از این سن ، دختر تا 9 سالگی با پدر بوده و پسر تا 15 سال تمام قمری و بعد از این سن هم نه دختر و نه پسر ، دیگر حضانتی نداشته و خودشان می توانند تعیین کنند نزد پدر باشند یا نزد مادر.
که در این خصوص رأیی از شعبه ۲۶۹ دادگاه عمومی خانواده تهران نیز به شرح ذیل نظر فوق را تایید می نمایید:
در خصوص دادخواست آقای (م.ن.) فرزند (م.) به طرفیت خانم (الف.الف.) فرزند (ق.) به خواسته صدور حکم بر حضانت فرزند مشترک دختر ۹ ساله به نام (ن.ن.) نظر به اینکه بر طبق تبصره ۱ ماده ۱۲۱۰ قانون مدنی سن بلوغ در پسر ۱۵ سال تمام قمری و در دختر ۹ سال تمام قمری است.
بهموجب مستفاد از مادتین ۱۱۶۸،۱۱۶۹ از همان قانون بهمحض رسیدن اطفال به سن بلوغ موضوع حضانت منتفی میشود چه اینکه حضانت مخصوص اطفال است و انسان بالغ طفل نیست و افرادی که به سن بلوغ میرسند، میتوانند مشخصاً اتخاذ تصمیم نمایند و با هریک از والدین که مایل میباشند زندگی کنند و به سر ببرند. در پرونده حاضر با توجه به محتویات پرونده، فرزند مشترک یاد شده به سن بلوغ رسیده است؛ لذا دعوای اقامه شده غیرموجه تشخیص و مستنداً به مواد مرقوم حکم بر بطلان آن صادر و اعلام میشود. این رأی ظرف بیست روز از تاریخ ابلاغ در دادگاههای تجدیدنظر استان تهران قابل تجدیدنظرخواهی است.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.