سقوط یا زوال در لغت به معنای از بین رفتن است. سقوط دعوا به معنای این است که شخص امکان طرح دعوا را ندارد. یعنی دعوا قبل از صدور حکم زایل گردد به طوری که انگار دیگر هیچ دعوایی وجود ندارد.
موارد صدور قرار سقوط دعوا
قرار سقوط دعوا در موارد زیر صادر میشود:
مواردی که حق اصلی مطرحشده در پرونده بهصورت ارادی یا غیرارادی از بین رفته باشد.
1. زوال ارادی: به این معناست که طرفین خودشان از حقشان صرفنظر یا گذشت میکنند. مثلاً طلبکار طلب خود را میبخشد یا با هم مصالحه میکنند.
2. زوال غیرارادی: مثلاً فوت طرفین در دعاوی که مربوط به شخصیت طرفین است (مانند ازدواج و طلاق) مانع رسیدگی خواهد بود. البته در دعاوی مربوط به قراردادها یا چک، فوت طرفین مانع رسیدگی نیست بلکه وراث جایگزین فرد فوتشده میشوند.
صرفنظرکردن از دعوا (ماده 107 قانون آیین دادرسی مدنی): فرض کنید شخصی علیه شخص دیگری در دادگاه دعوایی را مطرح کرده است. پس از طرح دعوا به دلیل احتمال شکست یا دلایل دیگر از ادامه رسیدگی پشیمان شده و نمیخواهد دعوا ادامه پیدا کند.
در صورتی که طرف دیگر در دادگاه (به این دلیل که از رأی دادگاه به نفع خود اطمینان ندارد) رضایت خود را با پایان رسیدگی اعلام کند، قرار رد دعوا صادر میشود و دعوا فیصله مییابد اما اگر طرف دیگر که مخاطب دعوا بوده است به دلیل احتمال پیروزی تمایل داشته باشد که دعوا ادامه پیدا کند و حکم به محکومیت طرف دیگر صادر شود، راه دیگری برای فردی که دعوا را به دادگاه برده است برای پایان دادن به رسیدگی وجود دارد که عبارت از صرف نظر کلی از دعواست.
پس از اینکه شخص از دعوای خود بهطور کلی صرفنظر میکند، حق اصلی فرد از بین میرود و قرار سقوط دعوا صادر میشود.
آثار قرار سقوط دعوا
⇐ قرار سقوط دعوا مانند اسناد رسمی دارای قدرت اثباتی است.
⇐ بعد از صدور قرار سقوط دعوا اگر طرفین به آن اعتراضی داشته باشند، میتوانند در دادگاه بالاتر درخواست تجدیدنظر را مطرح کنند.
⇐ اگر اعتراضی به این قرار صورت نگیرد یا اعتراض شود و در مراجع بالاتر رأی دادگاه اولی تأیید شود، قرار قطعیت پیدا میکند و به دلیل ازبینرفتن حق اصلی امکان طرح دعوای مجدد وجود نخواهد داشت.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.