ارکان جرم محاربه
یكي از جرايمی كه در قوانین ايران، از آن به جرم عليه امنيت و آسايش عمومی مردم و تلاش درجهت ناامنی جامعه یاد شده، جرم محاربه است. در اين نوشتار، می‌کوشیم به‌طور خلاصه تعريفی از جرم محاربه و تفاوت آن با جرم افساد فی‌الارض که غالبا با هم یکی گرفته می‌شوند، ارائه کنیم.
ارکان جرم محاربه
معنای محاربه
ریشه‌ی واژه‌ی مُحارَبه، «حرب» است و در اصل به‌معنای «سلب» و گرفتن است. مُحارَبه در فقه به‌معنای سلاح‌کشیدن به‌روی مردم، به‌قصد ترساندن آنان است. به‌فتوای فقها، هرکس که آشکارا و به‌زور، مال دیگری را بگیرد یا مردم را به اسارت ببرد، محارب است. در قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، در ماده‌ی ۲۷۹، کشیدن سلاح به‌قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها، به‌نحوی که موجب ناامنی در محیط شود، محاربه است.
ارکان جرم محاربه
رکن معنوی
رکن یا عنصر معنوی جرم محاربه عبارت است از اینکه محارب با قصد و اراده خود از اسلحه برای ایجاد رعب و وحشت بین مردم استفاده کند. صرف استفاده از اسلحه محاربه نیست، محاربه زمانی محقق می شود که استفاده از اسلحه به منظور ایجاد رعب و وحشت بین مردم باشد.
رکن مادی
عنصر مادی به معنا انجام عمل مجرمانه است. در مورد جرم محاربه زمانی که شخص دست به اسلحه ببرد و باعث ترس و وحشت مردم شود به گونه ای که امنیت جامعه را از بین ببرد جرم محاربه محقق شده است.
ارکان جرم محاربه
جرم محاربه بر اساس قانون جدید
چنان‌که اشاره شد، جرم محاربه بنابر ماده‌ی ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲، عبارت از کشیدن سلاح به‌قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنهاست؛ به‌نحوی که موجب ناامنی در محیط شود. این جرم درصورتی تحقق می‌یابد که نتیجه‌ی آن، یعنی ایجاد ناامنی در محیط رخ دهد؛ بنابراین، چنانچه به‌هردلیل مجرم نتواند این نتیجه را ایجاد کند، محارب به‌شمار نمی‌رود.
برای نمونه، شخصی به‌قصد سرقت از مغازه‌ای وارد آن می‌شود و با نشان‌دادن اسلحه‌ی خود، اموالی را از آن مغازه سرقت می‌کند؛ این رفتار سبب ایجاد ناامنی در محیط نمی‌شود و عمل او جنبه‌ی عمومی ندارد؛ ازاین‌رو، محارب نیست؛ اما ممکن است به مجازات جرایمی همچون شروع به محاربه، تهدید، حمل سلاح غیرمجاز، سرقت مسلحانه و… محکوم شود.
ارکان جرم محاربه
در ادامه‌ی ماده‌ی ۲۷۹ نیز این نکته بیان شده است؛ هرگاه کسی با انگیزه‌ی شخصی به‌سوی یک یا چند شخص خاص سلاح بکشد و عمل او جنبه‌ی عمومی نداشته باشد و نیز کسی که به‌روی مردم سلاح بکشد، ولی در اثر ناتوانی موجب سلب امنیت نشود، محارب به‌شمار نمی‌رود. به‌کارگیری واژه‌ی مردم در این ماده دلالت بر آن دارد که برای صدقِ عنوان محاربه باید نوعی «عمومیت» در جرم وجود داشته باشد.
منظور از سلاح هم هر ابزاری است که در درگیری میان انسان‌ها به‌کار می‌رود؛ مانند شمشیر، کمان و نیز سلاح‌های امروزی. همچنین منظور از کشیدن سلاح در جرم محاربه، نمایش علنی آن است.
در این حالت لزوماً نیازی نیست که مرتکب از سلاح استفاده کند و با آن شلیک کند؛ بلکه صرفِ علنی‌کردن آن کفایت می‌کند. پس شخصی که اسلحه‌به‌دست وارد محلی عمومی می‌شود و حتی بدون شلیک‌کردن مردم را می‌ترساند، محارب است.
ارکان جرم محاربه
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.